Soms heeft ze een deadline en moet het schilderij écht nog af terwijl ze dan net die dag in haar eigen Mono Art Supplies in Amerfoort staat. “Maar dan pak ik mijn ezel en ga ik gewoon in de winkel schilderen”, zegt ze. “Dat vinden de klanten dan juist heel leuk en inspirerend. En ik vind het heerlijk werken. Vaak ontstaan zo de leukste gesprekken.”

Surrealistisch
Haike Bes had vijftien jaar geleden nooit kunnen denken dat ze in haar eigen verfwinkel zou werken. “Maar zo had ik ook nooit gedacht dat ik ooit zou gaan schilderen. Mijn vader was kunstschilder en dat vond ik altijd maar niks. Toen ik een jaar of 24 was kreeg ik toch het gevoel dat ik iets goed wilde kunnen. Tekenen vond ik heel tof. Die tekeningen werden schilderijen. En door mijn baantje in de horeca wist ik waar ik kon exposeren. Zo ben erin gerold.”

Haike schildert surrealistisch. “Ik maak portretten die niet kunnen. Ik vergroot en verklein mensen waardoor er aparte situaties ontstaan.” In een kunstwinkel in Amersfoort kocht ze haar spullen. En toen de vraag kwam of ze die winkel over wilde nemen, was ze aanvankelijk huiverig. Maar mijn man Jelle wilde wel. Vroeger zat Jelle nog op de trekker en had er geen kaas van gegeten maar hij zei: ‘Hoppakee, we proberen het gewoon'.” Dat is zes jaar geleden. Nu is Jelle een goede en vooral precieze lijstenmaker en staat Haike geregeld in de winkel. In een ruimte achter de winkel is haar atelier. 

Alles is kunst
Ze staat er niet alleen om simpelweg producten te verkopen – zo’n winkel wil ze niet zijn – maar meer een met advies vanuit kennis en vakmanschap. “Het is hier ook veel uitproberen. Klanten die willen overstappen naar een ander merk verf kunnen dat testen op een papiersoort. Dat kan hier, daar hebben we tijd voor. We vinden het leuk om te inspireren om kunst te maken. Alles wat je aanraakt in de winkel is kunst.” Het is er laagdrempelig. “Er moeten ook mensen naartoe komen die aanvankelijk bang zijn om iets creatiefs te doen.”

Ambities
Ondertussen zijn er ambities en grote dromen. “Ik wil dat mijn werk gezien wordt. Ook in het buitenland. En wij willen zo lang mogelijk door met de winkel. Uitbreiden, groot maken en het liefste overdoen aan onze dochter. Uiteindelijk sterf ik met een penseel in de hand. En het is dan weer een droom dat we daar uiteindelijk van kunnen leven.”