Het liefst maakt Adje Middelbeek (74) ijs van zongedroogde tomaten met olijfolie en witte truffel. Of anders Semifreddo van zwarte knoflook. “Dat is gefermenteerde knoflook. Apart misschien, maar het klopt wel. Het is lekker en zacht en de smaken matchen.” Ze vertelt haar verhaal vanuit, hoe kan het ook anders, de keuken. Uitkijkend op een grote eikenboom. In de verte de uitlopers van de Monte Sibillini. Aan de andere kant van het huis ligt het dorp Montegiove. Voor het raam staat een groot glas met de stekels van een echt stekelvarken en ernaast van die grote knoflookbollen. De ramen staan open. Het is prettig herfstweer. “Toeristen lopen hier in korte broek. Italianen hebben al een jasje aan.” En zij dus ook. Adje Middelbeek is volgens eigen zeggen inmiddels volledig veritaliaanst sinds ze de plek in Umbrië kocht in 2011. 

Spaghetti met rode saus en gehaktballetjes
Ze kan er als echte kookliefhebber volledig haar gang gaan. Op haar elfde al, kookte ze voor de hele familie. “En wat denk je? Toen ook al Italiaans. Spaghetti met rode saus en gehaktballetjes. Ik heb nooit een koksopleiding gehad maar ik kan wel bijzonder goed koken. Ik ben altijd nieuwsgierig naar andere culturen en recepten. Ik houd ook veel van de keuken uit het Midden-Oosten.” 

Adje had al eens een cateringbedrijf en een huiskamerrestaurant gehad toen begin deze eeuw het roer om ging en ze een Bed and Breakfast begon in Wezup in Drenthe. “Ik was denk ik een van de eersten in Nederland met dat concept. Dat had je nog helemaal niet. Ik vind het écht leuk om voor mensen te zorgen. Het is heerlijk om de ruimte te hebben om het de gasten naar de zin te maken. Ik ben nooit aangesloten geweest bij bedrijven als booking.com of Airbnb omdat ik het op mijn eigen manier wil doen. Ik zou niet bij zo’n club willen horen.” 

De stap naar het buitenland lonkte altijd al. “En dan niet naar Frankrijk, Spanje of Duitsland. Nee, echt Italië. Dat land geeft me een bepaald gevoel. Ik vind het een bijzonder land. En Umbrië is nog mooier dan Toscane. Dat is te aangeharkt. Hier is meer wilde natuur. Daar houd ik van. Ik houd van de manier van leven, de gezamenlijkheid. Eten aan lange tafels met de hele familie. Een beetje zoals de olijfoliereclames maar dan met mijn eigen olijfolie. Over olijven gesproken, die ga ik over een paar weken weer plukken.”

Wildernis
Op het stukje land waar nu het fraaie vakantiehuis met de verschillende kamers staat, stond haast niks toen ze begon. Alleen een huis waar de rozen en de bramen uit de muur groeiden. “Een wildernis. Maar de plek was mooi en ik kon zien dat de woning op zich goed was. Ik ben wel iemand die daar doorheen kan kijken.” In het huis kunnen in totaal vier gasten verblijven en er is ook nog een appartement voor vier personen. “Ik wil niet constant bezet zijn. Dan verlies ik mijn privacy. Zo kijk ik ook naar de mensen. Ik ben niet van het betuttelen, wel van het verwennen. Op de eerste avond, als de gasten net zijn aangekomen, krijgen ze een driegangenmenu voorgeschoteld. En de volgende ochtend is er een uitgebreid ontbijt met veel lokale ingrediënten.” 

Gids
De verbouwing duurde een jaar. “Het lastige is, in Nederland ken je de weg. In Italië niet. Maar toen ik hier kwam heb ik iemand gevonden die mij wegwijs kon maken, een soort gids. Dat is goed geweest. Hij heeft me geholpen met de vergunning voor de aanleg van het water. Gelukkig ben ik redelijk technisch en snap ik veel zelf maar de aannemer die ik had, was ook heel vakkundig. Ik heb een grote tuin laten aanleggen met een ecologische zwemvijver. Italianen zijn hulpvaardig en beleefd. Twee eigenschappen die ik in Nederland een beetje ben kwijtgeraakt de laatste jaren.” Adje is inmiddels opgenomen in de gemeenschap. “Het mooiste compliment dat ik heb gekregen is dat ze me niet zien als Nederlandse maar als Italiaanse. ‘Je hoort erbij’ zeggen ze. Voor hun ben ik Adriana.”

Gemberijs
Slechts één keer is ze terug geweest in Nederland in al die jaren. “Het komt gewoon niet in mijn hoofd op. Ik ben Utrecht ontvlucht en ben in Drenthe gaan wonen. En toen ik Drenthe te druk vond worden, werd het Italië. Nederland was te lawaaierig. En ik miste er de menselijke maat. Ik zou er nooit meer kunnen wennen. Mensen vragen me dan of ik niet familie en vrienden mis. Maar die komen allemaal hier. Je kunt elkaar zo makkelijk contacten tegenwoordig. En als ze hier komen, maken we er een mooie tijd van.” Mét lekker eten uiteraard. “Dat moet ik dan van tevoren weer goed voorbereiden. Gemberijs willen vrienden vaak. Als ze komen weet ik dat, dat er moet zijn.”

Boek
Fysiek merkt ze wel dat ze ouder wordt. “Maar zolang je mentaal gezond blijft, gaat je lijf ook mee. Dat is mijn ervaring. Door het runnen van een eigen bedrijf, blijf je onderdeel van de wereld. Het zorgt ervoor dat je blijft nadenken over de toekomst. Over wat je wil laten zien en wat je wil uitstralen. Er komt altijd wel weer iets nieuws op mijn pad.” Zoals een boek. Adje zit middenin het schrijfproces van haar tweede boek. “Ik ben er heel druk mee, geef het uit in eigen beheer. Het is grotendeels af maar het moet nog gefinetuned worden. Dat is eigenlijk meer werk dan het schrijven van de basis. Ik ga het volgend jaar uitbrengen. Dan moet ik voor het eerst in lange tijd dus weer naar Nederland want ik wil het wel goed presenteren. En daar moet je zelf bij zijn vind ik. Dit is mijn tweede kookboek. Het gaat over Umbrië, het leven hier, over de mensen die ik hier ken en uiteraard over de recepten.”

Solitair
Adje zou iedereen die eenzelfde stap naar het buitenland overweegt willen adviseren ‘om het gewoon te doen.’ “En niet veel te denken aan de beren die je op je weg tegenkomt. Die kom je namelijk toch altijd tegen. Of je je nu wel of niet goed voorbereid.” Je moet goed alleen kunnen zijn. “Ik woon hier solitair. Mijn huis staat aan het einde van een weg waar verder eigenlijk nooit iemand komt. Ik heb ze ook gezien, de stellen uit dat tv-programma Ik Vertrek waarin mensen ook zo’n stap naar het buitenland wagen. En ook hier in de buurt. Het lukt niet altijd. Je moet begrijpen wat er allemaal op je pad kan komen. Overzicht hebben. Ik denk dat ik dat goed kan inschatten.”