Klanten zijn vaak wat overweldigd als ze Danny de Cactus binnenlopen in de Rotterdamse Schilderstraat in het centrum van de stad nabij de levendige Witte de Withstraat. “Het is er kleurrijk en gezellig en het staat er vol met allerlei spullen uit de hele wereld”, zegt Mandy die al jarenlang in de winkel staat. Samen met haar broer Danny die de winkel zo’n dertig jaar geleden begon. Inmiddels is Danny de Cactus een begrip in heel Rotterdam. 

De zorg
Ze werkte eerst in de zorg in de tijd dat juist daar nog weinig banen waren. “Ik moest eruit en was heel verdrietig. Maar mijn broer zei snel: ‘kom gewoon bij mij werken’. En nu werk ik er nog steeds.” Samenwerken met haar broer, dat gaat altijd goed. “We kunnen lezen en schrijven met elkaar. Een blik is genoeg en we weten al met wat voor klant we te maken hebben. Ik doe meer de sieraden. Danny is meer van de lampen en de kleding. Daar gaat hij voor naar landen als Nepal en India. Als hij terugkomt van die reizen heeft hij de meest geweldige spullen bij zich. Dan is hij het gelukkigst. Pas nog kwam hij uit Nepal met fantastische maskers.”

Wat begon als een winkel met cactussen is nu een ‘stinkwinkeltje’. “Zo noemen we dat haha. Die heb je veel in India. Van die volle winkeltjes die onder de zwarte stof zitten. Wij hebben een stinkwinkel die lekker ruikt. En zonder stof. Maar wel heel veel spullen.” De cactussen zijn er niet meer – te slechte kwaliteit - en met de geur is niks mis. “We zijn juist geurverslaafd. In onze winkel ruik je alles door elkaar. Parfums, wierook. Vandaar dat overweldigende.”

Passie
De spullen komen uit India. Maar ook uit Marokko, Afghanistan, Pakistan, Syrië en Egypte. “We verkopen alles wat we zelf mooi vinden. En als de mensen niks hebben gekocht lopen ze toch blij de deur uit. Zo’n winkel.” Werken in de zorg was een passie. “Dat was meer een uitdaging dan dit. Werken in de winkel is alleen maar leuk. Hier is het elke dag feest. En het geeft mij genoeg voldoening om de zorg niet te missen.”

Gezond
Mandy en Danny willen doorgaan tot het niet meer gaat. “Als één iemand ziek wordt of wegvalt, stoppen we. Het is geen optie om alleen verder te gaan. Ik ben 53 en Danny is 55 maar we zijn geen mensen die veel aan de toekomst denken. Danny wil eigenlijk altijd werken. Hij moet er niet aan denken om drie dagen achter elkaar vrij te zijn. We weten: onze kinderen hebben weleens in de winkel gestaan maar gaan deze niet overnemen. Die zijn gezond, dat is het belangrijkste. Van de onderneming gaan we niet rijk worden en van ons pensioen ook niet. Maar we hebben geen duur huis en we kopen nooit een nieuwe auto. Vinden we niet belangrijk. We willen nog honderd jaar doorgaan met de winkel. Het gééft energie.”