In de etalage van de winkel van Nowroz Nowrozy- ‘een beetje zoals Jan Janssen maar dan in het Perzisch’- overziet kat Simba de Amsterdamse Overtoom. Hij leeft er in een tapijtenparadijs en springt graag van de ene naar de andere tapijtstapel in de winkel. Baasje Nowroz (59) bestiert zijn tapijtenwinkel inmiddels al vijftien jaar. 

Nowroz komt er terecht na zijn vlucht uit zijn vaderland Iran. Met slechts vijftig dollar op zak arriveert hij op Schiphol. Die vijftig dollar trouwens, dat komt toch ook vooral door hemzelf. Als zoon van een multimiljonair – ‘met een kast van een huis in Shiraz tegenover een nog groter huis van de sjah’ – is hij verzekerd van een goed inkomen maar daar wil hij niets van weten. “Ik had geld en een mooi huis. Maar geen vrijheid. Daarom ging ik weg.” 

Nomaden
Wat hij wel meekrijgt van zijn vader is de liefde voor tapijten. “Hij nam mij mee naar de nomaden in de woestijn. Met een jeep reden we naar de dorpen waar bewoners eigen schapen scheren en verf maken van planten. En daarna: Koken, drogen en klaar. Dat is een fantastisch proces. Ik ben het gevoel ervoor nooit kwijtgeraakt.”

Service
In die vijftien jaar dat hij nu op de Overtoom zit, zag hij alle tapijtzaken om hem heen verdwijnen. Waarom Nowrozy er nog is? Een breder assortiment door contacten. Via agenten in Iran, Afghanistan en Marokko koopt hij rechtstreeks in. Service is superbelangrijk: “Ik rijd gerust tweehonderd kilometer voor twijfelende klanten die nog niet zeker weten of een tapijt goed staat in de woonkamer. Gratis. Vaak zeggen ze dan: je hebt gelijk, het staat prachtig!”

Rooskleurig
Nowroz ziet de toekomst rooskleurig in. “Dit is mijn baby, mijn derde kind. Ik moet ervoor zorgen. Als ik geen gekke dingen doe, komt het goed. Vroeger verkocht ik tapijten voor 1400 euro. Nu kan ik gaan wachten tot er iemand komt die dat gaat betalen maar ik kan ook zakken in prijs en er drie voor 900 verkopen. In Iran zeggen ze: ‘kleine winst, zoete winst’. Als ik dat zo volhoud hoef ik mijn onroerend goed in Iran niet te verkopen. Dat is een appeltje voor de dorst, maar als je genoeg water drinkt heb je de appel niet nodig.” 

Nowroz moet nog even door tot zijn jongste dochter oud genoeg is. “Ze is twaalf en nu al erg geïnteresseerd. Ze zou het over kunnen nemen als ze dat wil.” Een terugkeer naar Iran zit er niet in. “Werken tot ver na mijn pensioenleeftijd is voor mij geen probleem. Mijn lichaam heeft beweging nodig. Als iemand vraagt naar dat ene tapijt wat net onder een grote stapel ligt van nog zeven andere tapijten denk ik: yes, die ga ik even pakken!”