Je moet Karin niet vragen om iets uit boeken te leren, vindt ze niks, ze heeft er geen geduld voor. Daarom gaat de Zeeuwse, nog voor het behalen van haar havodiploma, op haar vijftiende aan de slag op de administratie van een landbouwbedrijf. In de avonduren staat ze achter de bar in het café van haar vader. Na een jaar in Amerika als au-pair, vindt ze eenmaal terug in Nederland wederom een kantoorbaan. Daar wordt ze verliefd op haar eerste man. “Toen ik in verwachting was ben ik een tijdje met werken gestopt om bij mijn kind te zijn. Maar na drie jaar had ik echt behoefte om weer te gaan werken. Ik werd aangenomen op de receptie van Interieur Paauwe.”

Op kantoor
Na het overlijden van haar eerste man krijgt Karin een baan op de administratie van Interieur Paauwe. “Mijn zoon was nog maar negen jaar toen zijn vader overleed. Door doordeweeks op kantoor te werken, was ik beter in staat om er in het weekend en de avonden voor hem te zijn. Bij de meubelwinkel is Karin inmiddels niet meer weg te denken. Tegenwoordig helpt ze klanten in de showroom. “De één komt een stoel brengen waar iets mee aan de hand is en de ander wil weten of het de moeite waard is om een meubelstuk opnieuw te stofferen. Het zijn de meest uiteenlopende vragen. Dat maakt het zo leuk.”

Werken is niet erg
Hoe ouder ze wordt, hoe meer Karin nadenkt over pensioen. In haar vriendengroep ziet ze inmiddels mensen die hun pensioen naderen en zelfs aftellen naar de dag ‘dat ze niet meer hoeven’. “Ik weet dat ik bijna tweeënzestig ben, maar het idee dat ik over vijf jaar klaar zou zijn... ik kan me niet voorstellen dat ik niet meer naar mijn werk ga. Ik werk sinds mijn vijftiende en heb het nooit erg gevonden. Maar wat ik wel heel leuk zou vinden, zodra ik met pensioen ga, is om iets te doen voor oudere mensen.” Over haar pensioen zelf maakt Karin zich niet druk. Ze ziet wel wat ze krijgt. “Ik werk al heel lang, dus mijn pensioen zal vast voldoende zijn.”