Avond op Lombok. Broeierig warm. De hemel is bezaaid met sterren. Verder aardedonker. Buureiland Bali ligt op anderhalf uur varen met de speedboot. Toch is het alsof Anna in Haarlem is. Een paar deuren verderop, zo helder en dichtbij klinkt haar stem als ze de telefoon opneemt thuis aan het strand van Kuta. Geen ruis of galm te horen, ondanks dat het eiland meer dan tienduizend kilometer verwijderd is van Nederland. Anderhalf jaar geleden is Anna hier komen wonen: een onder backpackers geliefd eiland vanwege de tropisch witte stranden, het ruige achterland en de vulkanen.

Haar man Mo raakte verliefd op Lombok toen hij er met zijn beste vriend Larbi op vakantie was en op het idee kwam er ooit een eigen restaurant te beginnen. Er was in die tijd niets, behalve een paar hamburgertentjes. Nu wel. Jaren geleden vertrok zijn beste vriend Larbi al naar het eiland om café-restaurant El Bazar te openen. Nadat Anna en Mo op Lombok zijn komen wonen, ondernemen ze samen met hem (en Milou, een businesspartner) en hebben inmiddels vier restaurants, met in totaal 120 medewerkers. Anna lacht: “En dan te bedenken dat we op Lombok zijn gaan wonen, omdat we in Nederland alleen maar aan het werk waren en meer wilden genieten. Maar geloof me: we hebben in Lombok een totaal ander leven gekregen.”

De vibe
Bij Anna liggen de kinderen net op bed. Morgen moeten ze weer vroeg op. Zoon Benjamin en dochter Louna zitten op de internationale school van Kuta. Voor Anna was goed onderwijs een voorwaarde om überhaupt op Lombok te gaan wonen. “En een betrouwbare health care,” zegt de in Heemstede geboren en getogen ondernemer. “De rest van het eiland kenden we al door onze vakanties. De cultuur is hier heel mooi. Je gaat terug in de tijd. De hele sfeer, de vibe. Je kunt het een beetje vergelijken met Marokko. Lombok is ook Islamitisch. De mensen zijn heel lief, zorgzaam en gastvrij. Je stapt echt uit de westerse sneltrein. Zelfs het werken is hier relaxt. Ook al zijn onze restaurants zeven dagen in de week open. We draaien in shifts en als je de medewerkers het vertrouwen geeft, loopt het hier fantastisch.”

Wat wil ik doen met mijn leven?
Anna kijkt zelf terug op een korte schoolcarrière. Na haar mavodiploma besloot ze te gaan werken omdat ze niet wist wat ze wilde worden. Haar eerste baan was sierkettingen verkopen op het strand van Zandvoort en Bloemendaal. Daar ontpopte Anna zich als een topverkoper: “1500 gulden omzet per dag was geen uitzondering en tien procent daarvan stak ik in eigen zak, niet slecht voor een zestienjarige.” Zo rolde ze van de ene in de andere baan en kwam via de customerservice van het sieradenmerk Symbols terecht bij de importeur van kledingmerken als Miss Sixty en Pepe Jeans. Anna mocht als inkoper veel naar Milaan, Londen en Barcelona reizen.

Nog internationaler werd haar bestaan toen ze met ondernemer Olcay Gulsen in contact kwam, oprichter van modemerk SuperTrash en nu influencer. “Bij SuperTrash werd ik wereldwijd verantwoordelijk voor de nieuwe winkelopeningen. De ene dag in Dubai de andere in Hong Kong. Een fantastische baan en toen we ons eerste kindje kregen, dacht ik: dit wil ik blijven continueren. Maar 80 uur werken, was niet meer te doen. Ik nam ontslag, terwijl in mijn achterhoofd wel de vraag bleef spelen: wat wil ik doen met mijn leven?”

Kansen zien
Nog voor de geboorte van Benjamin, hun tweede kind, werd duidelijk waar die vervolgstap in de carrière van Anna lag: pal naast foodmarkt Mabrouk aan de Botermarkt in Haarlem, het familiebedrijf van Mo. In het pand ernaast, startte Anna koffiebar Mogador. Om daarna meteen door te pakken met de opening van een lifestyle winkel met geïmporteerde meubels en designproducten uit Marokko.

“We draaiden goed, totdat Covid uitbrak en Mo en ik elkaar aankeken en zeiden: Hoe gaan we dit in hemelsnaam doen? Bij Mabrouk zijn we toen gestart met barbecue- en borrelpakketten en een delivery-service voor oudere mensen die niet meer uit huis durfden. Bij koffiebar Mogador introduceerden we coffee to go en picknick in the park. Door kansen te zien, hebben we het gelukkig overleefd. Uiteindelijk liep het nog beter dan voor die tijd.”

Compleet ander leven
Toch groeit bij Anna en Mo steeds meer het besef hoe hard ze werken en hoe weinig ruimte er voor vrije tijd is. “Totdat we twee jaar geleden tegen elkaar zeiden: we kunnen wel wachten tot ons zestigste, maar laten we naar Lombok verhuizen en eindelijk het restaurant beginnen. Daarna heb ik Mogador verkocht en zijn op het vliegtuig gestapt. Mo gaat nog om de twee maanden naar Nederland om te helpen bij Mabrouk, waar hij met zijn twee broers eigenaar van is. Mijn leventje heb ik helemaal hier en mis niets aan Nederland behalve mijn ouders, vrienden en kaas.

Je belandt hier in een zó een compleet ander leven. Zodra ik de kinderen naar school heb gebracht, ben ik minimaal drie uur in het water. Peddelen, een golf pakken en grapjes maken met de andere surfers op het water. Verder doe ik niks. Geen telefoon, geen werk, geen pressure, iedereen surft hier. Dat is heel relaxt. Ik ben echt onderdeel van het dorp. Pas tegen het middaguur ga ik naar de restaurants.”

Vertrouwen
Lombok is ongeveer zo groot als de provincie Utrecht en Gelderland bij elkaar en heeft 3,5 miljoen inwoners. Anna heeft veel contact met de lokale bevolking en hoewel ze geen Sasak spreekt, de taal van het eiland, kan ze het goed begrijpen. “We willen hier niet alleen geld verdienen, maar ook iets toevoegen. Zo zijn we met diverse initiatieven begonnen zoals Kuta clean. Daarmee sponsoren we de plaatselijke gemeenschap met vuilnisbakken. En de meeste producten voor de restaurants kopen we op het eiland zelf. Alleen wijn en vlees worden geïmporteerd.

Belangrijk daarbij is dat ik mij nooit opstel als een baas, maar altijd als een collega onder de collega’s, gelijkwaardig aan mijn team. Dat ligt hier nog weleens anders, want Indonesiërs zeggen snel: No boss I follow you. Maar door ze het vertrouwen te geven, werkt het super.”

Gewoonten overnemen
Of Anna en Mo over tien jaar nog in Lombok zijn, zien ze wel. Voorlopig hebben ze nog plannen genoeg, waaronder de opening van een hotel. “Maar misschien zitten we tegen die tijd wel in Portugal of Marokko. Nu genieten we vooral van het leven hier.

Wat wij echt een ervaring vinden, zijn de tripjes naar Sumbawa, een eiland tussen Lombok en Flores. Met alleen maar jungle, watervallen en wij die snorkelen. Ik merk zelfs dat we gewoonten overnemen, bestek aan tafel is op Lombok onsmakelijk, dus eten we steeds vaker met onze handen.”