Op nog geen vijf minuten loopafstand van zijn werk woont Boyd in hartje Amsterdam. Bewust, want Boyd doet niet aan reizen naar zijn werk. Hij is er een voorstander van om het leven zo aangenaam mogelijk te maken. Je hebt het zelf voor het kiezen, vindt hij. Een instelling waardoor hij op zijn vijftiende al het ouderlijk huis verliet en naar Amerika vertrok. “Mijn moeder heeft me altijd gemotiveerd om dingen te doen die zij vroeger niet kon. Daarom ben ik op mijn vijftiende tweeënhalf jaar in Amerika gaan wonen. Dat was een geweldige ervaring. Ik heb vanaf dat moment alles in mijn leven gedaan met de wetenschap dat ik als ik oud ben, het niet meer kan doen.”

Familiebedrijf
Boyd heeft in zijn leven niet veel banen gehad, maar het waren wel altijd familiebedrijven. Dat vindt hij belangrijk. “Ik heb het idee dat ik bij een groot concern niet word gewaardeerd zoals ik gewaardeerd wíl worden. Bij Hazewindus was ik meteen onderdeel van de familie. Ik voel me hier geen werknemer en er is geen dag dat ik naar mijn werk ga en denk: bah. Nooit. Anders ga ik ook niet, hoor. Dan zoek ik een andere baan, zoals ik altijd heb gedaan. Ik zet me overal honderd procent voor in, maar moet me wel kunnen ontwikkelen binnen een bedrijf en het leuk hebben.”

Brainstormen
Net als zijn vader, een architect, wil Boyd een fijne omgeving voor mensen creëren. “Zo’n omgeving zit ‘m niet in veel geld op de bank, maar in kleine dingen als verlichting. Mensen komen hier in de winkel met een plattegrond en ik mag met ze brainstormen over hoe we hun huis aantrekkelijker kunnen maken. Vaak weten klanten wel wat ze leuk vinden, maar nog niet precies hoe ze moeten kijken naar het object. Ik help daar dan bij. Als je lampen op de juiste plek hangt, kan het effect adembenemend zijn.”

Doorwerken
Boyd peinst er niet over om te stoppen met werken tegen de tijd dat hij met pensioen mag. “Ik wil niet thuis met de benen omhoog zitten. Laat mij maar doorwerken, in ieder geval parttime.” Boyd weet dat hij pensioen opbouwt, maar toch hoopt hij het rond zijn zevenenzestigste zodanig voor elkaar te hebben dat hij dat geld niet nodig heeft. “Ik heb altijd mijn eigen boontjes gedopt, bewust geld gespaard en investeringen gedaan. Ik reken niet op mijn pensioen. Het enige wat naar mijn idee vast staat als ik zevenenzestig ben, is dat ik een kans krijg om eventueel te stoppen met werken als ik dat zou willen. Maar ik weet nu al dat dat niet zal gebeuren. Ik denk dat ik dan juíst een baan en regelmaat nodig heb.”