Wie ooit in een Italiaans restaurant heeft gewerkt, herkent het misschien. Dat gevoel, de wens, het verlangen om jezelf een beetje Italiaan te wanen. Jean noemt dat 'het virus'. Hij liep het op bij sterrenrestaurant Villa Rozenrust in Leidschendam, waar eigenaar Giovanni Matarazzi één keer per jaar de Franse menukaart aan de kant schoof en een Italiaanse week organiseerde. “Zijn moeder kwam dan met een gastkok over uit Umbrië”, vertelt Jean met pretogen. “Er werd verse pasta gemaakt, lamsvlees met rozemarijn, knoflook en tiramisù als dessert. Ik keek mijn ogen uit. Zo puur. Zo lekker. Zo gefixeerd op de beste ingrediënten. De kookpassie ging nog verder dan Hotel Prinses Juliana, de Franse keuken waar ik daarvoor werkte.”

Fascinerend ochtendritueel
Zijn liefde voor Italië is gewekt. Sterker nog, de wens groeit, om ooit zijn eigen Italiaanse delicatessenwinkel te openen. Hij vervolgt: “De toewijding waarmee Matterazi reizen naar Italië maakte om de beste producten en ingrediënten in te slaan, vond ik indrukwekkend. Ook de verhalen die hij erbij vertelde, de geschiedenis, de anekdotes en achtergronden. Zo kwam zelfs het mineraalwater in het restaurant uit een dorpje in Umbrië. Maar wat ik misschien nog wel het meest fascinerend aan hem vond, was zijn ochtendritueel. Meneer Matarazzi kwam altijd iets voor 12 uur naar beneden om in de restaurantbar één espresso te maken. Het lepeltje kon er bijna rechtop in blijven staan. Zo stroperig en pikzwart was de vloeistof. ‘Hoe kunt u dat drinken?’ vroeg ik hem op een dag. Waarna hij me de stappen liet zien waarmee je de perfecte espresso maakt. Altijd met een minuscule schuimkraag en als je met je lepeltje een opening naar de bodem van het kopje maakt, trekt-ie meteen weer dicht.”

Lerares Italiaans
Na diverse banen als manager in de bediening van toprestaurants en een aanstelling als horecamanager van de spa Thermae 2000, besluit Jean na een periode in between jobs voor zichzelf te beginnen. In 2010 opent hij in Valkenburg aan de Geul een Italiaanse delicatessenwinkel met zes tafeltjes horeca, waar hij koffie schenkt en broodjes carpaccio en tonijn salades serveert: Culitalia. Jean: “Net als Matarazzi ben ik een purist. Ik kocht onze producten voor de winkel zelf in. Koffie uit Ligurië. Pesto en olijfolie uit de regio San Remo. Wijnen uit noorden tot in het zuiden van het land.”

In die tijd groeit het idee dat, als hun twee kinderen het huis uit zijn, Italië weleens het land zou kunnen worden waar ze zich permanent willen vestigen. Voorzichtig kijkt het Limburgse stel al een beetje om zich heen. Als eerste denken ze aan Ligurië, de Bloemenrivièra, omdat ze daar tijdens inkoopreizen veel zijn geweest. Totdat Jean in 2018 door zijn lerares Italiaans uit Maastricht wordt uitgenodigd om naar Bucine in de Toscane te komen. Daar is de lerares na een periode in Milaan tijdelijk gaan wonen in een vakantiehuis op Fattoria Migliarina, een voormalig agriturismo. Op het terrein staan nog vier andere woonhuizen. Jean: “Eén van de woningen werd op dat moment verbouwd voor de vakantieverhuur. Die zijn we gelijk gaan bekijken. Prachtig. Kort daarna besloten we een huurcontract voor drie jaar te tekenen.”

Markies en markiezin
Een kleine twee jaar daarna breekt het coronavirus uit. José en Jean mogen door de lockdowns alleen nog maar aan de deur van Culitalia wat belegde broodjes en coffee to go’s verkopen. “Dat was voor ons het moment om tegen elkaar te zeggen: we stoppen met de winkel en gaan onze droom achterna: verhuizen naar Italië en een Bed & Breakfast openen. Inmiddels hadden we op de Fattoria Migliarina namelijk een veel groter huis gehuurd, met zes slaapkamers, vier badkamers en op elke etage een woonvertrek. Uiteindelijk hebben we ons in 2021 uitgeschreven bij de gemeente Valkenburg en ons geregistreerd als bewoners van Toscane. Vrij kort daarna is onze B&B Casa le Rondini Toscana opengegaan, vernoemd naar de zwaluwen (rondini) die elk jaar in april uit Afrika terugkomen om op het landgoed te broeden en jongen groot te brengen.”

Everzwijnen
Fattoria Migliarina is nog steeds boerenbedrijf. Er wordt olijfolie en wijn verbouwd, maar ook zomer- en wintertarwe, zonnebloemen en bonen. Jean: “Het is hier zalig. Vanuit ons huis kijken we aan de voorzijde over de wijgaarden, olijfbomen, zonnenbloemen- en graanvelden. Achter ons ligt de Pratomagno, een bekende Apennijnse bergtop, populair onder wandelaars en everzwijnen. Het landgoed, dat met Castello di Montozzi erbij zo’n 660 hectare bestrijkt, is al eeuwen in het bezit van de familie Bartolini Baldelli. Italiaanse landadel. De markies en markiezin wonen vlakbij, in Castello di Montozzi. Het zijn bescheiden, lieve mensen.”

Pelgrimsoord voor vintage lovers
Bucine, het dorp in Toscane waar José en Jean tegenwoordig staan ingeschreven, is tegenwoordig bekend van Prada. Het Milanese modemerk heeft er een fabriek staan. Daardoor is het volgens Jean een levendige en kleurrijke woongemeenschap, met veel inwoners uit Bangladesh en India. Op nog geen 6 kilometer van Bucine ligt op de linkeroever van de rivier de Arno de stad Montevarchi. De grootste plaats in de omgeving is Arrezo. Onder meer bekend van de maandelijkse antiekmarkt op zaterdag en zondag, pelgrimsoord voor vintage lovers uit heel Italië.

Ander leven
Voor José en Jean is het leven in Italië heel anders dan in Nederland. In het vakantieseizoen, is het volledig gericht op de gasten van de B&B, waarvan ongeveer 90% uit Nederland komt en 10% uit andere landen, zoals Italië, België, Zwitserland, Australië en Amerika. Jean: “Iedere dag houden we samen de tuin bij, maken het zwembad schoon, poetsen de kamers en verzorgen het ontbijt met zoveel mogelijk streekproducten.”

Italiaan voelen?
Of het Limburgse stel zich Italiaan voelt, nee, dat zou overdreven zijn. Jean: “Hoe Italianen met eten omgaan, dat kunnen wij Nederlanders helemaal niet. In de supermarkt pak, knijp en ruik je de producten. Dat doet iedereen hier. Italianen zijn veel smaakgevoeliger. Hebben meer fantasie. Laatst vertelden we tegen onze Italiaanse buren, het was 19 uur ‘s avonds: we gaan zo nog even Spaghetti Bolognese maken en eten. Ze rolden met hun ogen van ongeloof. Spaghetti Bolognese: dan had je al om vier uur ’s middags moeten beginnen. Gehakt, wortel, selderij, dat vergt zeker vier uur om te trekken. Binnen een half uur een saus op tafel toveren is in Italië een doodzonde. Ze hebben echt een andere manier van leven. Daardoor is het ook lastig om ertussen te komen. Een kopje koffie gaan ze echt niet bij je drinken.”

Vroege vogels
Toch missen José en Jean niet veel aan Nederland. “Af en toe gaan we nog een paar dagen terug voor de kinderen en de ouders van José. Dan neem ik in ieder geval een paar slagersrookworsten mee. Die kennen ze hier niet. En boterhamzakjes evenmin. Verder missen we niks, op misschien een maatjesharing en een kom erwtensoep na. En weet je wat leuk is: ons leven hier is al een paar keer op de Nederlandse radio geweest. José, die 20 jaar boswachter was bij Natuurmonumenten, doet regelmatig verslag van de natuur in onze achtertuin. Die verslagen hebben al meerdere malen het radioprogramma Vroege Vogels gehaald.”